Przedłużenie życia ludzkości (1974–1976) przedstawia kulę ziemską wpisaną w witalną przestrzeń piramidy; tę miałyby tworzyć wiązki laserów emitowane przez pięć geostacjonarnych satelitów, krążących razem z planetą wokół Słońca.

Z kolei Rzeźba słoneczna (1972–1976) to projekt instalacji złożonej z przeciętej wzdłuż rury, której lustrzane wnętrze skupia światło słońca lub blask księżyca; załamywane promienie lśnią na przezroczystej płycie wstawionej w centralny element konstrukcji.

Żaden z tych dwóch konceptualnych projektów, których naszkicowane na papierze milimetrowym plany zostały przedstawione w 1976 roku we wniosku o stypendium DAAD w Berlinie Zachodnim, nie został nigdy zrealizowany.

Po latach można w nich widzieć reakcję na inne artystyczne utopie i inicjatywy zawładnięcia żywiołami na potrzeby sztuki.

Dążenia do tego, by dosięgnąć wymiaru kosmicznego albo występować w roli rzecznika niewyrażalnego w projektach artystycznych, czytelne są też w dużo późniejszej koncepcji, z 1995 roku, zatytułowanej Pure Light, Pure Love, Pure Death: instalacja miałaby umożliwiać zmysłom zanurzanie się w nieskończonych głębiach kolorów białego, czerwonego oraz czarnego, symbolizujących odpowiednio światło narodzin, gorąc miłości i nicość śmierci.

Opracował Krzysztof Siatka