about
Wincenty Dunikowski-Duniko, 2019Wincenty Dunikowski-Duniko
Artysta urodził się w 1947 roku. W 1974 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Aktualnie mieszka i pracuje w Bonn, Berlinie i Krakowie.
Źródło koncepcji sztuki i postawy artystycznej Wincentego Dunikowskiego-Duniko tkwią w późnym okresie sztuki konceptualnej i przełomie postkonceptualnym. Zagadnienia badania medium kreacji artystycznej, odpowiedniości reprezentacji względem rzeczywistości, notacja efemerycznych procesów, ambiwalentny i pragmatyczny dobór języka kreacji są wzbogacone o atrakcyjny gestyczny sztafaż. Ciągła zmiana, a zarazem długo kontynuowane cykle, sekwencyjność kreacji, obecność czasu w refleksji artystycznej, rozpuszczenie sztuki w przestrzeni życia codziennego czy ironiczna kontestacja tradycyjnych wartości artystycznych to najbardziej czytelne wyróżniki wielowymiarowej działalności artysty.
Działalność interdyscyplinarna
Interdyscyplinarną praktykę twórcy można podzielić na dwa obszary. W pierwszym koncentruje się na problemie rozwoju formy, integrując niemal wszystkie sposoby realizacji – crossover było jego praktyką artystyczną na długo zanim powstał ten termin. Lejtmotywem artysty jest slogan I am always changing (1972) i rozbudowana teoria Siła koncepcji – Energia sztuki (1972/1973). Drugi obszar związany jest z poszerzeniem pojęcia sztuki. Intelektualnym poszukiwaniom zazwyczaj towarzyszą syndromy różnie rozumianego buntu, które wyrażają się w manifeście to be is to be against (1972) – określano go „anarchista bez powodu”. Artysta definiuje swoją działalność, jako osobistą reakcję na stan świadomości kultury.
Prace
Wśród punktów, które ogniskują artystyczną biografię Duniko należy wymienić działa z cyklu Moment Art (transparentne fotografie Oddech Duniko, 1974/1976, Wspólny druk oddechem, 1980 i Młotkujący artysta, 1976), dokumentacje akcji (m.in. Art spożywcze, 1973, Labirynt, 1973), monumentalne obrazy (From the Series T, 1989), fotografie i obiekty z serii Zeskrobywane ekrany (1973/1989), prace z cyklu Point of No Return i Story of Point of No Return, instalacje Program bieżący, czy dzieła dedykowane Barnettowi Newmanowi Who is Afraid of Red, Yellow and Blue Death, 1978 i inne. Uzupełnieniem dzieł materialnych są teksty – manifesty, które okazały się brzemienne dla całej twórczości Duniko, i którym pozostaje wierny do dnia dzisiejszego m.in. My best picture is a day, My best graphic is a night, My best sculpture is my wife, 1973; My best video is the current programme, 1974.
Wincenty Dunikowski-Duniko, Moment Art – Glass, 1976
Międzynarodowe uznanie
Wincenty Dunikowski-Duniko zdobył międzynarodowe uznanie już w połowie lat 70-tych za cykle prac Klasery, Albumy (1971), Projekcje (1973/1974) oraz Moment Art (1976), wielokrotnie nagradzane na prestiżowych wystawach w kraju i za granicą. Był założycielem fikcyjnego Centrum Programowania Artystycznego Duniko (1972). Brał udział w wystawach awangardy polskiej lat 70-tych. W latach 80-tych koncentrował się na instalacjach i obiektach z serii Ready for Use (od 1980), New ”New” Revolution (od 1985). Kolejna dekada zaowocowała cyklami Program bieżący (od 1992, na podstawie idei z 1974), Point of no Return (od 1992), Story of Point of No Return (od 1998) i Early Post Fossilien Painting (od 1999). Dzieła z lat 80-tych i 90-tych wystawiał m.in. w Kassel, Heidelbergu, Mulhous, Berlinie, Ludwigshafen, Orońsku, Warszawie i Melbourne. Przełom XX i XXI wieku minął pod znakiem wystaw retrospektywnych w Krakowie, Heidelbergu, Orońsku i Bielsku Białej.
Prace Wincentego Dunikowskiego-Duniko znajdują się w kolekcjach polskich i zagranicznych m. in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Nationalgalerie w Berlinie, Schering Kunstverein w Berlinie, Bank of America w San Francisco, Moderna Galerija w Ljubljanie, Museum of the Southwest w Midland i innych.
