Każdy element prac z tego cyklu, realizowanego od 1973 roku, ukazuje manipulowanie realistycznym wizerunkiem elewacji.

Artysta odbijał wyabstrahowane wyimki budowli i nakładał na nie aplikacje lub stosował rasteryzację. Uzyskana w ten sposób narracyjna struktura poliptyków budzi skojarzenia z metodą dekonstrukcyjną w projektowaniu. Na poziomie wygenerowanych obrazów Projekcje ilustrują potencjalne zdarzenia w naturalnej skali — to fragmenty rzeczywistości oraz efekty artystycznych interwencji.

W tej serii warsztat graficzny łączy się z uniwersum cybernetycznym. Rysunek na akwafortowej matrycy składał się z krzyżyków lub gwiazdek i przypominał efekt pracy drukarki igłowej. Projekcje powstawały przez odciśnięcie jeszcze mokrej grafiki na perforowanym papierze komputerowym.

Akwaforty, będące etapem pośrednim w realizacji elementów składowych cyklu, w drugiej połowie lat siedemdziesiątych zostały wykorzystane w szeregu innych prac (np. Punkt, Czysty kolor, Jednojajeczni).