Ośrodek Programowania Artystycznego Duniko wyemitował w 1974 roku tekst „MY BEST VIDEOTAPE IS CURRENT PROGRAMME” (moim najlepszym wideo jest program bieżący) i tym gestem odpowiedział na tendencję neoawangardowych artystów do realizowania krótkich eksperymentalnych produkcji filmowych.

Pomysł przejęcia programu telewizyjnego — na przykład znienawidzonego w okresie PRL „Dziennika Telewizyjnego” — jako treści i formy dla dzieła sztuki w pełni rozwinął się w latach dziewięćdziesiątych: na podstawie dawniejszej instrukcji zaczęły wtedy powstawać wynaturzone programowo instalacje, konstruowane z rusztowań budowlanych, akwariów wypełnionych wodą i zwierzęcymi flakami oraz telewizorów emitujących ramówkę; telewizyjny obraz poddawany był dodatkowo manipulacji przytwierdzonymi diagonalnie do ekranów lustrami.

Program bieżący przyjmował nierzadko formułę ironicznego komentarza do rzeczywistości kształtowanej i upowszechnianej przez massmedia (np. Kości zebrane z aktualnych pól bitwy na tle bieżącego programu. Prawda czy kłamstwo, 1994), albo przewrotnej anegdoty (np. Haszysz, marihuana, skóra artysty i rzęsa z oka Einsteina na tle bieżącego programu. Prawda czy kłamstwo, 1994).

Opracował Krzysztof Siatka