Artysta w chronologicznie odległych pracach wykorzystał formę dużego, jednobarwnego punktu (np. Klaser II A, 1972, lub Spadające punkty, 1985). Pomysł ten doczekał się kontynuacji w obszernej serii Points of No Return, realizowanej od 1992 roku.

Układy różnej wielkości kół zestawiane z zapisywanym odręcznie aforyzmem, zajmującym nierzadko znaczną część eksponatu, wizualizują anglosaski związek frazeologiczny the point of no return (‘punkt bez powrotu’). Tematem serii jest abstrakcyjna, niemniej aluzyjna prezentacja etapu, na którym nie sposób już przerwać raz zapoczątkowany proces ani zapobiec jego konsekwencjom albo ich uniknąć.

Cykl został pomyślany jako polemiczny głos w sprawie względności doświadczania i reprezentowania rzeczywistości — względnie prawdy i złudzeń — oraz podszyty ironią komentarz na temat logiki historycznego rozwoju sztuki.

Points of No Return sytuują się blisko innych prac Dunikowskiego-Duniko, które zmierzały do uchwycenia istoty procesu w określonym czasie (np. Moment Art) lub tego, jak tworzy się jego zawiłe reguły (np. New “New” Revolution), a łączy je formuła dezinformujących indeksów: czerwone serie noszą tytuł Blue Points of No Return (1998), żółte — Pink Points of No Return (1992), i tak dalej. Pomysł podlegał w dalszym ciągu transformacjom; jego odsłony po 1998 roku, w ramach podserii Stories of Points of No Return, ukazują groteskowe często anegdoty z udziałem punktów.

Opracował Krzysztof Siatka