Ośrodek Programowania Artystycznego Duniko od 1972 roku pełnił funkcję substytutu autora. Artysta budował swoją markę na wzór państwowych zakładów produkcyjnych i naukowych.

Elementami owego brandingu były przede wszystkim perforowane taśmy papieru komputerowego z nagłówkiem „THE ARTISTIC PROGRAM CENTRE DUNIKO” oraz indeksami umożliwiającymi klasyfikowanie i autoryzację pracy („ORDER NUMBER”, „DATE OF REALISATION”, „SIGNATURE” itd.).

Działania Ośrodka negowały pojmowanie dzieła sztuki jako efektu pracy człowieka, wzbogacając definicję o ustandaryzowane aspekty estetyki cybernetycznej, a ponadto wskazywały na możliwość tworzenia sztuki przez komputery.

Hasła drukowane stemplami lub pisane odręcznie na papierze firmowym Ośrodka określały postawę twórczą artysty (TO BE IS TO BE AGAINST, 1972; TO BE IS TO BE DIFFERENT, 1972), stawały się instrukcjami do realizacji przyszłych akcji o zabarwieniu ironicznym i politycznym (wystawa w sklepie mięsnym: CENNIK, ART ART SPOŻYWCZE, zamalowywanie tabliczek z nazwami ulic: LABIRYNT, 1973) oraz instalacji (MY BEST VIDEOTAPE IS CURRENT PROGRAMME, 1974) lub stanowiły oryginalne przykłady tekstu wizualnego (MY BEST…, 1973).

Opracował Krzysztof Siatka