Użycie powierzchni zamalowanych jednolitymi kolorami sięga w pracy artysty końca lat sześćdziesiątych, kiedy to powstawały szkice koncepcji Ruchomych monochromów (1968) — to instalacja złożona z jednobarwnych płócien naciągniętych na dwa walce, które bardzo powoli rotując, przesuwały minimalistyczne płaszczyzny.

Wówczas określiła się właściwość monochromatycznych prac z kolejnych lat, których za każdym razem inny odbiór wynika głównie z doświadczenia czasu i przestrzeni, a w mniejszym stopniu z materialności dzieła. Końcowym etapem tej drogi wydaje się późniejszy projekt Pure Light, Pure Love, Pure Death (1995), w którym przestrzeń permanentnie zaanektowana przez kolor nabiera znaczeń w procesie jej percepcji.

Realizowane od 1978 roku Monochromy wykonywane były przy użyciu półprzezroczystych farb, absorbowanych przez papier tylko częściowo: prace pozostają w stanie permanentnej wilgotności — trwają w procesie stawania się dzieła. Materialności farby i papieru tracąc pierwotne właściwości cieczy i ciała stałego, zdeterminowały transparentne, barwne zestawy płaszczyzn, które nie sposób przechowywać i prezentować tak, jak ma to miejsce w przypadku innych dzieł dwuwymiarowych: są one delikatne, wydzielają zapach, a ich błyszcząca powierzchnia wchodząc w interakcję z oświetleniem, wywołuje skrajnie różne doświadczania barw.

Prace z tej serii były niekiedy wieszane za jeden narożnik i naturalnie układały się w stożkowate spirale (Hanging Monochromes, 1980). Niemożliwe do zaprezentowania po raz drugi w identyczny sposób, odzwierciedlały rozszerzenie formuł grafiki i malarstwa w kierunku obiektu oraz potrzebę zrewidowania systemu ich ekspozycji.

Opracował Krzysztof Siatka