Posługując się perforowanym papierem komputerowym, artysta od 1972 roku budował indywidualną formułę dzieł złożonych z dwóch warstw: pierwotnej, adaptowanej ze sfery pozaartystycznej, mianowicie zapisu wydrukowanego przez komputer Odra, oraz wtórnej, wynikającej każdorazowo z innych intencji autora.

Widoczne fragmenty kodu, zaprogramowanego według pomysłu artysty bądź przypadkowego, współegzystują z odbitkami graficznymi lub z odręcznie zapisywanymi tekstami.

Papier komputerowy obecny jest w wielu równolegle realizowanych cyklach (m.in. Paper Art, Projekcje, Notacje czy druki Ośrodka Programowania Artystycznego Duniko) i należy w nim widzieć przejaw ambiwalentnej fascynacji użyciem komputera w procesie twórczym.

W 1972 roku na potrzeby pracy Klaser A Dunikowski-Duniko zlecił zaprogramowanie komputera w taki sposób, aby powstała perforowana karta — ówczesny nośnik danych — z zapisem bezużytecznym, bo oderwanym od gramatyki języka obowiązującego wówczas w kodowaniu.

Multiplikowana sekwencja „KRAJOBRAZ KOMPUTEROWY” (Komputerowy krajobraz, 1974), podobnie będąca efektem ingerencji w działanie komputera, i widoczny w dolnej części taśm rysunek pejzażu odbity w technice litografii — to przykład zastosowania tautologicznej metody wykorzystującej tekst i obraz.

Podobieństwo do matematycznych formuł, które w procesie artystycznym rozumiane są jako zasada działania medium lub determinanta pracy artysty, odnaleźć można także w cyklu Notacje — te drukowane były z naprzemiennym użyciem matryc, również na papierze komputerowym (np. System of Notations, Triangles, 1979).

Opracował Krzysztof Siatka